Ամպի մովը ընկավ ծովը`
Շափաղ դիպավ քարափին.
Կըշընկշընկա սուսան – հովը.-
Ես նըստեր եմ ծովափին:
Վազեց մարալն դուման – սարեն,
Ծովում լողցավ ու արծավ,
Վազեց աղբերս թըշնամու դեմ`
Գիշերն անցավ, չըդարձավ:
Ջա՛ն, մարա՛լ ջան, ասա` էսօր
Աղբերս ո՞ւր ա, – չե՞ս տեսեր,
Նեղն է՞ ընկեր, հասնիմ էնոր,
Մեջքըս դեմ տամ քանց ժեռ – լեռ…
1896
Երևան