Այս ջինջ գիշերիս անո՛ւշ կըխըշշան
Մարմանդ հովերով իմ սոսիներըս,
Ու երազներով սիրո հուշերըս
Ջարդված սրտիս մեջ շարեշար զարթնան:
Անցա՛վ, չըքացա՛վ բույրը իմ սրտից,
Մարան երգերս` շքե˜ղ, մարգարտյա՛,
Ա˜խ, գարուն – սերըս է՛լ ետ չի դառնա,
Ինչքա˜ն հեռու են կյանք, աշխարհն ինձնից:
Սիրուն աղջըկա քրքիջը հիմա
Ծակում է սիրտըս անհուն տանջանքով.
Թոշնան վարդերըս զառ կոկոնններով, –
Ա˜խ, գարուն – սերըս է՛լ ետ չի դառնա…
1903
Ալեքսանդրապոլ