Դարդը սրտիս ճամփա ընկա,
Ու մարդ չուզեց հետս գար.
Ծո˜վ ջան, խո՛ր ծով, գիրկդ եկա,
Սրտիս ընկեր, սիրտ չկար:
Էս աշխարհում շա˜տ ման եկա,
Ժեռը գրկի ու լացի.
Ծո՛վ ջան, մե՛ծ ծով, գիրկդ եկա,
Ա˜խ, կարոտ եմ ծով սրտի:
Մեր սրտերով բացվենք իրար,
Տեսնենք ո՞ւմ մեջ շատ դարդ կա.
Ա˜խ, քու սիրտն էլ ինչքա˜ն դառն է,
Իմ սրտիս պես շա˜տ թույն կա …
1898
Օդեսա